रमल

दूर पर्यंत पसरलेली वाळू
पिवळट पिंगट वाळूचे लहान लहान कण.
चौफेर फक्त वाळूचच साम्राज्य
आणि तीही क्षण क्षण तप्त होत रहाते.
प्रत्येक पाऊल ठेचकाळत निर्जल डोळ्यात दूरवर फक्त पाण्याचेच भास
अन जे नाही त्याचीच आस
न उलगलेली कोडी हृदयाशी कवटाळून ..
वाळूतच रमल मांडून
भावी प्रवासातील प्रवाश्याचा पत्ता शोधायचा
पत्ता काय तर म्हणे मुक्काम पोस्ट मृगजळ
हा पत्ता पण काही अगदीच वाईट नाही न!
म्हणजे काय की प्रवास संपेलच कधीतरी
पण मंझील मात्र कायमच चकवा देणार.
आणि खरं तर ............
जाऊ दे
स्वप्नासाठी रात्र आवश्यक
परंतू अंधार वगैरे नाहीच.
शब्द आहेत निर्वेधपणे अस्ताव्यस्त पसरलेले