इम्तिहान (शकील)

बना बना के तमन्ना मिटाई जाती है
तरह तरह से वफ़ा आज़माई जाती है


जब उन को मेरी मुहब्बत का ऐतबार नहीं
तो झुका झुका के नज़र क्यों मिलाई जाती है


हमारे दिल का पता वो हमें नहीं देते
हमारी चीज़ हमीं से छुपाई जाती है


'शकील' दूरी-ए-मंज़िल से ना-उम्मीद न हो
मंजिल अब आ ही जाती है अब आ ही जाती है

Young

It takes long time to grow young.
Picasso

स्मशानयात्रा -- सुरेश

येथे कुणीच नाही माझ्यापरी दिवाणे

मी गीत गात आहे येथे गुन्ह्याप्रमाणे 

दे जीवना मला  तू आता नवी निराशा 

हे दुःख नेहमीचे  झाले जुनेपुराणे 

तेंव्हा मला फुलांचा कोठे निरोप आला

माझे वसंत होते सारे उदासवाणे 

सांगू नकोस की , मी तेंव्हा जिवंत होतो 

तेंव्हा जिवंत होते माझे मारून जाणे

साधीसुधी न होती माझी स्मशानयात्रा 

आली तुझी निमित्ते! आले तुझे बहाणे!

 

निरपेक्ष मौन

तू जाताना माझे केविलवाणे शब्द देखील घेऊन गेला आहेस.

जुस्तजू क्या है ('ग़ालिब')

दिल - ए - नादाँ तुझे हुआ क्या है
आखिर इस दर्द की दवा क्या है


हम हैं मुश्ताक और वोह बेज़ार
या इलाही ! यह माजरा क्या है


मैं भी मुँह में ज़बान रखता हूँ
काश पूछो कि मुद्दआ क्या है


जब की तुझ बिन नहीं कोइ मौजूद
फिर ये हंगामा "ए खुदा !" क्या है


हमको उनसे वफ़ा की है उम्मीद
जो नहीं जानते वफ़ा क्या है


जान तुम पर निसार करता हूँ
मैं नहीं जानता दुआ क्या है

आषाढस्य प्रथम दिवसे

At last summer is walking off.................... with the parting gift of wonderful memories in the colorful spring. With the wet melancholic eyes I bid him farewell. .. . O monsoon now you can come with your unfortunate soul I am off to sleep for the dreams of arrogant blue sky in the summer.

ये आख़िरी शम्में भी बुझाने के लिए आ ( अहमद फ़राज़ )

रंजिश ही सही दिल ही दुखाने के लिए आ
आ फिर से मुझे छोड़ के जाने के लिए आ ।
पहले से मरासिम न सही फिर भी कभी तो
रस्म-ओ-रह-ए-दुनिया ही निभाने के लिए आ ।
किस किस को बताएँगे जुदाई का सबब हम
तू मुझ से ख़फ़ा है तो ज़माने के लिए आ ।
कुछ तो मेरे पिन्दार-ए-मुहब्बत का भरम रख
तू भी तो कभी मुझ को मनाने के लिए आ ।
एक उम्र से हूँ लज़्ज़त-ए-गिरिया से भी महरूम
ऐ राहत-ए-जाँ मुझ को रुलाने के लिए आ ।
अब तक दिल-ए-ख़ुश’फ़हम को तुझ से हैं उम्मीदें
ये आख़िरी शम्में भी बुझाने के लिए आ ।

पुनरपी

परंतु फाश्यांचा डाव टाकताना मात्र नाजूक स्पर्शाने देखील स्वप्नचित्र खंडित झालं. त्याचे असंख्य कोरीव तुकडे धुळीस मिळाले. वेड्या मनाला कोण समजावणार त्या तुकड्यांपासून पुन्हा एकदा चित्र बनवायचा ध्यास लागला आहे. असं चित्र पुन्हा बनत नाही ह्याची त्याला कल्पना नाहीय का? परंतु ह्या वेड्या अर्थशून्य खेळामागेही एक गुपित आहे. हे तुकडे एकत्र करताना हात धुळीत माखले जातात आणि हे धारदार तुकडे हातांना खोलवर इजा करतात. मग उष्ण रक्त हातांवर नक्षी कोरु लागते. ते तिथेच थांबत नाही तर जमलेल्या तुकड्यांवर सहस्र धारांनी रुधीराभिषेक होऊ लागतो. नेमकं तेच. अगदी तंतोतंत तसंच.

आता कुठलेच साहस नाही ..... ते परिपूर्ण क्षण सुद्धा नाहीत. कोणतेही इंद्रजाल आता दृष्टीभ्रम करू शकत नाहीत आणि खुपश्या घटना आहेत गोष्टी आहेत ज्या मी तुला अजून सांगितल्या नाही आहेत. जसं की गुलमोहोराच्या झाडांच्या चित्रांचा संग्रह करायचा असं ठरवलंय . वैशाख वणव्यात पेटलेले ते वृक्ष किती अद्भुत दिसतात. आणखीन असं बरंच काही. मला हे न्हवतं सांगायचं दुसरच काही पण मला ते नीटस व्यक्त करता येत नाहीय . मी ने पण कुठेतरी कधीतरी असंच काहीसं. ते इतक्या दूर पुन्हा एकदा. ( क्षणभर एखादी हलकीशी आठी तुझ्या ललाटावर इतकेच.. पुन्हा सगळे नितळ... केवळ एक कंस अर्धाच

Night

The whole night i was dreaming of YOU. The whole day i was thinking about YOU. After so many years do you still remember me?

चाह (ग़ालिब)

मैंने चाहा था कि अन्दोह-ए-वफ़ा से छूटूं
वह सितमगर मेरे मरने पे भी राज़ी न हुआ

अंतिम

तू एक न उलगडणारं रहस्यमयी कोडं आहेस.
आणि तू तसंच रहावस , तू मला शेवटापर्यंत उलगडूच नयेस.
म्हणजे माझे उरलेले दिवस हे कोडं सोडवण्यातच निघून जातील .

(शहजाद)

काय सांगू मी तुला प्राण प्रिय सख्या तूच एकटा नाही आहेस की जो माझ्यावर चिडून , रागावून रुसून बसला आहेस.किती जिवलगां विरुद्ध जाऊन मी तुला माझं करायचं ठरवलं होतं. तुझ्यासाठी जगाला दूर सोडून मी येथ पर्यंत पोहोचलो आहे परंतु तूच आता पाठ फिरवून निघून चालला आहेस. असा काय अपराध केला आहे मी?
मी तुझ्यात माझा मित्र, माझा प्रियकर, माझा सखा शोधात होतो. कधी मला तुझा हात हातात घेऊन तुझ्या डोळ्यात स्वतःला हरवायचं होतं तर कधी तुला माझ्यात हरवताना अनुभवायचं होतं पण तू तर जणू काही मानवी इच्छा आकांक्षेपासून दूर असलेला गाभाऱ्यात प्रतिष्ठापना झालेला ईश्वरच ज्याच्या समोर मी केवळ नतमस्तक होऊ शकतो.
खरच तू कोण आहेस नक्की ?
जीवदान देणारा एखादा देवदूत की एखादा क्रूर हत्यारा.तुला मी जगावंसं वाटतं की मरावं? कारण त्या भेटीत जे विष तू मला दिलंस त्यात काही अमृतकण देखील होते.जसं ते विष माझ्या अंगांगात भिनून माझा जीव हरण करीत आहे तसच ते अमृतकण माझ्या जगण्याची उमेद वाढवीत आहेत.

वक़्त (इन्दीवर)

वक़्त करता जो वफ़ा आप हमारे होते
हम भी औरों की तरह आपको प्यारे होते
अपनी तकदीर में पहले ही से कुछ तो ग़म है
और कुछ आपकी फितरत में वफ़ा भी कम है
वरना जीती हुयी बाज़ी तो ना हारे होते
हम भी प्यासे हैं ये साकी को बता भी न सके
सामने जाम था और जाम उठा भी न सके
काश हम घिरते महफ़िल के न मालिक होते
दम घुटा जाता है सीने में फीर भी ज़िंदा हैं
तुमसे क्या हम तो ज़िन्दगी से भी शर्मिन्दा हैं
मर ही जाते न जो यादों के सहारे होते

हमसफर

तू गेलास . निघूनच गेलास अगदी हळुवारपणे .
तू जाताना, दूर जाताना, तुझी पाठमोरी आकृती लहान लहान होत अंतर्धान पावताना मी निश्चल होऊन पाहत होतो मी तुला थांबवू शकलो नाही फक्त मी फक्त निरीक्षण करत राहिलो,तुझ्या सोबतचे क्षण आठवत राहिलो तू येताना देखील असाच आला होतास एक एक पाऊल सावकाश टाकत तेंव्हा उन्हे अगदीच वयात येत होती आणि आता त्याची त्यावेळची भिरभिरणारी ओलसर बावरी नजर अत्यंत कोरड्या स्तब्धतेने रोखली गेली आहे.
माझा अव्यवहारी पणा हा नेहमीच तुझ्या चेष्टेचा विषय असायचा पण आता मी खुपदा हिशोब करत बसतो दिवसांचा, महिन्यांचा वर्षांचा ; काय काय कमावलं आणि काय गमावलं ह्याचा पण शेवटी शेवटी मी खूपच संभ्रमित होतो कसलाच मेळ लागत नाही कधी वाटतं हाती खूप काही गवसलं आहे तर पुढच्याच क्षणी वाटतं रीतेपणाने अवकाश भरून गेलंय. मग पुन्हा हिशोब अर्धवट राहतो...

तू गैर है मगर फिर भी ..

ग़ज़ल " शहजाद"

फैसला तुमको भूल जाने का
एक नया ख्वाब है दीवाने का

दिल कली का लरज़ लरज़ उठा
ज़िक्र था फिर बहार आने का

हौसला कम किसी में होता है
जीत कर खुद ही हार जाने का

ज़िन्दगी कट गई मनाते हुए
अब इरादा है रूठ जाने का

शब्द वेडा

मला न तुला काही सांगायचं आहे,
माझं अजूनही तुझ्या शब्दांवर प्रेम आहे.
जेंव्हा मी पहिल्यांदा तुझा मेसेज वाचला त्या क्षणापासून
ते ह्या क्षणापर्यंत ,
तुझ्या शब्द गारुडात मी बंदिवान झालोय.
माझं भानच हरपलंय.
तुझे ते निर्मळ,गूढ,दुर्बोध शब्द मला सतत पाहावेसे वाटतात.
आणि त्यांच्यात गुंतून जावं
परंतु
हे जे शब्दांचे दीर्घ, सघन आणि धारदार काटेरी कुंपण तू तुझ्या कोमल मना भोवती बांधलं आहेस.
ते पार करताना माझी पुरती दमछाक होते. खुपदा मी दिशाहीन होत भरकटत राहतो.
तुझ्या शब्दांची आराधना करतो, पण ते काही प्रसन्न नाही होत त्यांचे काटे बोचून मी मात्र घायाळ होतो.
माझ्या जखमांचं दुखः नाहीय पण असे काटेरी कुंपण बांधताना तुझे हात देखील रक्ताळत असतीलच
त्याचं काय?
प्रदक्षिणा चालूच राहते कुंपणा भोवती.
असे अनेक अश्वथामा त्या मार्गावर असतील
मी ही अनेकांमधील एक

रमल

दूर पर्यंत पसरलेली वाळू
पिवळट पिंगट वाळूचे लहान लहान कण.
चौफेर फक्त वाळूचच साम्राज्य
आणि तीही क्षण क्षण तप्त होत रहाते.
प्रत्येक पाऊल ठेचकाळत निर्जल डोळ्यात दूरवर फक्त पाण्याचेच भास
अन जे नाही त्याचीच आस
न उलगलेली कोडी हृदयाशी कवटाळून ..
वाळूतच रमल मांडून
भावी प्रवासातील प्रवाश्याचा पत्ता शोधायचा
पत्ता काय तर म्हणे मुक्काम पोस्ट मृगजळ
हा पत्ता पण काही अगदीच वाईट नाही न!
म्हणजे काय की प्रवास संपेलच कधीतरी
पण मंझील मात्र कायमच चकवा देणार.
आणि खरं तर ............
जाऊ दे
स्वप्नासाठी रात्र आवश्यक
परंतू अंधार वगैरे नाहीच.
शब्द आहेत निर्वेधपणे अस्ताव्यस्त पसरलेले

आठव

अजूनही तुला कदाचित मैत्रीचे अतूट बंध हवे असतील , नाहीतर केवळ ओळखीचं स्मित देणारा एखादा बेनाम चेहरा
किंवा तुला एखादा प्रेक्षक , वाचक, कुणी तरी तुझा हुरूप वाढवणारा, दाद देणारा दर्दी हवा असेल,
अथवा असं ही असू शकेल तू मला केंव्हाच विस्मृतीच्या कोशात जमा केलं असेल.
परंतु मी नाही जगू शकत तुझ्याशिवाय , तुझ्या स्मरणाशिवाय.
तुझे शब्द, तुझी आठवण, तुझ्या बरोबरचे क्षण असे काही हृदयात कोरले गेले आहेत की.....
काळाने कितीही घाव घातले तरीही ते कोरीव काम अबाधितच आहे.
तुला बंधमुक्त करण्याचे प्रयत्न निष्फळ ठरत आहेत.
मी तुला ,तुझ्या आठवणींना विसरायचं ठरवतो पण हा संकल्प काही क्षणच टिकतो
एखादी गझल आठवते , एखाद्या गाण्याचे सूर दूर वरून ऐकू येतात, चंद्राची कोर दिसते ,
पाउस पडतो, मावळणारं लालसर केशरी सूर्यबिंब दिसतं. कोणाच्या गालावर खळी खुलते
गुलाबाची कळी दिसते, नदीचं संथ पात्र दिसतं, धुक्याने वेढलेले निळे डोंगर दिसतात,
ह्या सगळ्या सगळ्याची जाणीव क्षणभरच टिकते आणि मग पुढचं दृश्य धूसर व्हायला लागतं.
सूर अस्पष्ट होतात अन मग फक्त तू उरतोस
फक्त तू ,
तुझाच स्पर्श,
तुझाच ध्वनी,
तुझीच जाणीव,
तूच.....